Hoe doen jullie dat? Overleven, met een kind. Ik vind dat dus niet altijd makkelijk, hè.
En wat ik nog moeilijker vind is de standaard norm die lijkt te gelden voor ouderschap. Dat je vooral veel moet ondernemen en dat dat echt hartstikke leuk is. En dat je daar dan heel veel energie van krijgt. Nou, ik kan je vertellen, ik houd heel erg veel van mijn kind en heb alles voor hem over. Maar zo’n dagje uit gaat me toch niet helemaal in de koude kleren zitten, hoor.
Pretpark
Terwijl ik door een pretpark slenter met tassen vol kleffe broodjes veeg ik het zweet van mijn voorhoofd en geniet ik van Shai die voor mij uit huppelt met zijn neefjes en nichtje en in mijn hoofd zingt Brigitte Kaandorp hoe zwaar het leven wel niet is. Ik ontloop wespen op een nonchalante manier om geen angst door te geven aan de opgroeiende generatie, ik zing liedjes en maak pakjes Capri Sonne open voor de kinderen. Dat laatste is vrijwel onmogelijk en als alles eruit sproeit ben ik extra aantrekkelijk voor de insecten die het park zien als een soort vakantieoord.
Enfin, waar de meeste mensen lachend een dagje uit zijn heb ik doorgaans erg veel moeite om alle drukte te filteren en moet ik een week bijkomen van een dagje uit.
Introvert
Niet alleen een pretpark is een zware opgave. Ook een simpel uitje naar de speeltuin valt me weleens zwaar. Want ik ben nogal introvert, al zie je dat niet direct aan de buitenkant. Ik heb mijn rust soms nodig en dat kan ik niet uit een middagje speeltuin putten. Schreeuwende kinderen van andere mensen, de moeder die een gesprekje aangaat over onze kroost. (“Hoe oud is die van jou? Welke is het? Oh mijne staat daar met het groene shirtje.”) Grote kans dat ik glimlach en “ooooh ja…” zeg terwijl ik met mijn bijna blinde oog haar kind niet kan onderscheiden van een wipkip.
Het wordt beter!
Shai is nu 7, en daardoor wordt het gelukkig alleen maar makkelijker. Toen hij jonger was moest ik regelmatig speeltuinbezoekjes afbreken omdat ik weer eens een luier was vergeten en hij natuurlijk bij binnenkomst een volle broek had. Of de vraag of de moeder naast mij misschien een zakdoekje had voor mijn kind die inmiddels zijn snot op zijn knieën had hangen.
Voor de ouders die hier ook last van hebben; met deze blogpost wil ik jullie vooral laten weten dat het niet erg is om je af en toe moe te voelen. Het is niet erg als je ergens geen zin in hebt of het liefste onder een dekentje wilt Netflixen. Blijf jezelf, en blijf dichtbij jezelf.
En vooral; het wordt beter. En makkelijker. Voor jou en je kind.
Wil je hulp bij het stellen van jouw grenzen als ouder? Ik kan je helpen inzicht te creëren in het balans tussen ouder zijn en jezelf blijven.
Kinderen gebruiken deze zin erg stellig als het gaat om het aangeven van hun grens. En jij, als ouder? Wanneer gebruik jij deze zin?
Om onze kinderen te leren om voor zichzelf op te komen moeten we zelf natuurlijk het goede voorbeeld geven. We bedenken regels, stellen grenzen en bouwen kaders voor onze kinderen. Maar hoe voeden we kinderen op vanuit eigen grenzen en belangen? Thomas Gordon, psycholoog en grondlegger van de Gordon-methode, spreekt over drie methodes om conflicten op te lossen. Deze methodes heb ik verwerkt in animaties.
De win-verliesmethode; methode 1
Figuur 1
Wat gebeurt er?
Bij win-verlies methode 1 bedenkt de ouder een oplossing voor een behoefteconflict. De ouder stelt een grens en kijkt hierbij niet naar de wensen en belangen van het kind. Hierdoor is er geen mogelijkheid om tot een compromis te komen. Het kind verliest en de ouder wint.
Voorbeeld: Isa wil heel graag even bij een haar buurmeisje spelen. Moeder geeft aan dat dat niet kan omdat ze over een half uur naar oma gaan. Isa is boos en gaat stampvoetend naar boven. Haar moeder roept dat ze niet zo moet stampen anders mag ze de hele week niet meer bij Floor spelen. Als ze later bij oma op visite zijn is Isa niet te genieten. Ze had toch ook even bij Floor kunnen spelen? Ze zegt het maar niet, anders wordt mama misschien weer boos.
De win-verliesmethode; methode 2
Figuur 2
Wat gebeurt er?
Er ontstaat een behoefteconflict en de ouder draagt een oplossing aan. Het kind is het hier niet mee eens en gaat hier tegenin. Als de ouder weerstand biedt, gebruikt het kind uiteindelijk zijn of haar macht (huilen, drammen) om te zorgen dat de ouder inschikt. De ouder verliest en het kind wint.
Het bovenstaande voorbeeld zal in dit geval als volgt verlopen: Isa trekt haar schoenen aan en staat klaar om naar haar buurmeisje te gaan. Moeder roept haar terug want ze gaan over een half uur naar oma. Isa wordt boos en zegt dat ze maar heel even gaat. Moeder heeft afgesproken dat ze op tijd zou zijn en weet nu al dat Isa niet op tijd terug zal zijn, maar ze stemt toch in. Uiteindelijk komen ze te laat bij oma en voelt moeder zich schuldig dat ze geen voet bij stuk hield.
De geen-verliesmethode
Figuur 3
Wat gebeurt er?
Ouder en kind hebben een behoefteconflict. Ouder vraagt het kind naar een oplossing te zoeken die voor beiden aanvaardbaar is. Ieder stelt eigen grenzen die door de ander worden gehoord en gerespecteerd. Zo is er sprake van hoor en wederhoor en winnen beide partijen, zonder wrok. Er hoeft geen sprake te zijn van macht, omdat geen van beiden zich tegen de beslissing verzet.
Voorbeeld: Isa wil graag bij haar buurmeisje spelen en vraagt haar moeder of dat kan. Over een half uur gaan ze naar oma en moeder vindt eigenlijk dat ze krap in de tijd zitten. Ze vraagt Isa wat ze het beste kunnen doen. Isa zegt dat ze de moeder van Floor kan vragen om de tijd in de gaten te houden en haar op tijd terug naar huis kan sturen. Dit vindt moeder een goed idee, zo hoeft zij zich niet druk te maken dat Isa niet op tijd thuis is.
In figuur 3 zien we hoe je een behoefteconflict opgelost door te luisteren naar je kind en vertrouwen te hebben in zijn of haar kunnen. Doordat ze meedenkt naar een oplossing is er een gevoel van wederzijds respect en is de motivatie groter om de afspraak na te komen. Ieders belang wordt er in meegenomen en er is daardoor is er geen sprake van verlies.
Bekijk het eens vanuit je eigen acceptatiegrens
Misschien lees je dit en denk je: Ik heb al zo vaak compromissen gesloten en tot nu toe heeft het niet geholpen…
Dat is goed mogelijk. Compromissen sluiten is namelijk niet makkelijk. Het vergt oefening om dit te doen vanuit je eigen acceptatiegrens. Waarom zou je water bij de wijn doen als je eigenlijk helemaal geen wijn wilt drinken? De stappen die je kunt nemen tijden het oplossen van een conflict op een rijtje:
Het vaststellen van een grens begint bij het bewust worden van je acceptatiegrens. Als jouw kind een behoefte heeft maar het staat jouw belangen niet in de weg is er geen probleem. Je kunt immers voldoen aan zijn/haar behoefte.
Stel: Het kind is tijdens het spelen zachtjes aan het zingen. Jij vindt dit gezellig. Er is geen probleem.
Als de behoefte van jouw kind jouw belangen in de weg staat gaan we over tot confrontatie, we stellen een grens vast vanuit onze eigen behoefte en kijken hoe we tot een oplossing kunnen komen.
Stel: Het kind loopt met een mondharmonica door de kamer en jij hebt last van het geluid. Daardoor kun je je moeilijk concentreren. Je zegt: “Ik kan me heel slecht concentreren als jij op je mondharmonica blaast. hoe kunnen we dit oplossen?”
Jullie kunnen nu samen ‘brainstormen’ over een oplossing. Hij zou op zijn kamer muziek kunnen maken, hij zou kunnen stoppen of je zou zelf op een andere plek kunnen lezen. Zolang jullie het beiden eens zijn met een passende oplossing is het voor beiden een werkende oplossing.
Door het gebruik van de geen-verlies methode laat je zien dat je de wensen van het kind in acht neemt. Dat je bereid bent om te luisteren naar hem of haar en openstaat voor de mening die hij of zij heeft. Maar vooral; dat je wilt meeveren mits het jouw belangen niet in de weg zit.
Is het altijd nodig om het kind te laten meedenken? Sommige dingen moeten toch gewoon?
Jij bepaalt het doel, je kind krijgt de vrijheid om te bepalen hoe het bereikt wordt. Het doel staat dus vast; het is ook wel de oplossing binnen een behoefteconflict. Dus ja, sommige dingen moeten gewoon. Als je je best hebt gedaan om tot een goed compromis te komen en één van de twee partijen werkt niet mee aan een oplossing, dan kan je daar consequenties aan verbinden. Het voordeel hiervan; als je dan als ouder een keer uit je slof schiet dan brengt het veel minder frustratie met zich mee en is je schuldgevoel minder groot, doordat je grens terecht is. Win-win.
Het ouderschap is prachtig en ontzettend kwetsbaar. Van valpartijen tot de eerste keer naar school. En van constant vragen ‘waarom’ naar “Jij bent niet mijn echte mama, hè?” Ik schreef over dit moment met mijn zoon.
‘Mama, jij bent niet mijn echte mama hè?’
Twee moeders
Ik stopte even met eten en een ongemakkelijke stilte nam het gesprek over. Ik had 5 jaar gewacht op dit moment. Voordat we gingen insemineren heb ik alle rampscenario’s al doorgenomen. Hoe de andere kinderen hem zouden kunnen uitschelden voor ‘homo’ omdat zijn moeders lesbisch zijn. Hoe hij in zijn puberteit tijdens discussies naar me zou gaan schreeuwen dat ik niet zijn echte moeder ben. Maar vooral wanneer dat kwartje bij hem zal vallen, dat hij twee moeders heeft.
Alsof hij het wist
Het lijkt mij hetzelfde gevoel als wanneer je door Salzburg wandelt en je ineens beseft dat het dorpje zo heet vanwege de zoutmijnen. Of dat horeca een afkorting is van hotel, restaurant en café.
Maar mijn zoon vroeg het zich niet af, er viel geen kwartje, er werd geen link gelegd. Nee, mijn zoon zei het alsof hij het altijd al wist. Alsof het heel normaal was dat ik zijn echte moeder niet ben. Alsof hij eigenlijk zei:’Geef nou maar toe, mama, wie houden we hier voor de gek.’
Bij een andere mama in de buik
Ik besloot me niet te laten misleiden door mijn paniek, want ik had me hier immers op voorbereid. Ik had het weliswaar in de puberteit verwacht, maar goed. Ik bereidde me voor om hem uit te leggen over zaadjes, eitjes en de donor. ‘Wie zegt dat?’ vroeg ik, mezelf op mijn vingers tikkend omdat ik me toch liet leiden door emotie. ‘Niemand,’ antwoordde hij. Hij had het dus waarschijnlijk zelf bedacht, ook goed.
‘Ik ben wel jouw echte mama, maar je hebt niet in mijn buik gezeten. Je hebt bij je andere mama in haar buik gezeten.’
‘Hoe kwam ik dan in mama’s buik?’
Twee mama’s kunnen geen baby maken
Shit. Menig volwassene raakt compleet in shock als ik vertel hoe ik de baby in de buik van mijn ex-vrouw heb gelanceerd, en nu moet ik het aan een vijfjarige gaan vertellen. Al snel bedenk ik me dat ik toch liever dit klinische verhaal aan hem vertel dan de biologische heteroseksuele versie. Dus ik begin mijn verhaal te vertellen.
‘Twee mama’s kunnen samen geen baby maken, omdat wij geen piemel hebben. In een piemel zitten zaadjes en in mama’s buik zit een eitje. Het zaadje moet naar het eitje, waar het gaat groeien.’ Dit gaat best goed. Shai lijkt geboeid te luisteren en vraagt: ’Zoals een bloem?’
‘Ja, zoals een bloem.’ Ik vertel verder.
‘Hoe kwam ik in mama’s buik?’
‘Weet je nog Mick? Waar jij het zo goed mee kan vinden? Hij heeft een piemel, en hij heeft ons geholpen om jou te maken.’ Shai schatert het uit. ‘Dus ik kom uit de piemel van Mick?!’ Ik besef me dat het inderdaad vrij bizar klinkt.
‘Hoe kwam ik dan in mama’s buik?’
‘Ik heb jou erin geschoten met een spuitje.’ Shai maakt een beweging alsof hij een pistool vast heeft. ‘Nee, meer zoals een raket,’ en ik beeldde een lancering uit met mijn handen. Shai moest weer lachen.
Voor de meeste ouders is december een magische periode. Van Sinterklaas tot Kerst — alle bijbehorende gezelligheid, feestjes en uitjes. Het begint al vroeg met het Sinterklaasjournaal en de spanning bij de kinderen loopt op. Komt de Sint dit jaar ongeschonden aan in Nederland? En zou er weer iets misgaan met de pakjesboot?
Gelukkig komt het altijd weer goed en paradeert de Goedheiligman halverwege november alweer door onze straten. Compleet met pieten, pepernoten en paard. Vol verwachting klopt het hart van je kind. Hoe ga je als ouder om met de Sinterklaasstress? En hoe zorg je ervoor dat het voor jullie allemaal een écht feest is?
Slaapproblemen bij kinderen tijdens de Sinterklaasperiode
Hoewel deze periode hartstikke gezellig is en de kinderen de Sint enthousiast verwelkomen, is het ook een tijd vol spanning. Gezonde opwinding waardoor kinderen zich uitgelaten voelen, maar ook veel onrust. Wat als de spanning omslaat in zenuwen en je kind meer lijdt onder het wild geraas dan dat hij of zij ervan geniet? Veel kinderen hebben rond Sinterklaas meer last van slaapproblemen. Als je kind moeite heeft om in slaap te komen en ook nog eens onrustig slaapt, dan heeft het in deze periode baat bij een goede nachtrust. De keerzijde? Dat je kind om 5 uur naast je bed staat vanwege alle spanning voor feestjes en cadeautjes. Vervolgens is je kleine oververmoeid en is er van een ‘heerlijk avondje’ geen sprake meer. En dan staat Kerstmis ook nog voor de deur.
5 tips voor een fijne decembermaand
Elk kind vindt de Sinterklaasperiode spannend. Het zetten van je schoentje, pieten tegenkomen op straat, benieuwd zijn naar welke cadeaus je allemaal krijgt. Het is nogal wat. Gelukkig kan je als ouder een aantal dingen doen om je kindje een rustige en fijne feestmaand te bezorgen.
1. Zorg voor rustmomenten. Ben je net naar het winkelcentrum geweest voor een foto van je kind op de schoot van de Sint? Zoek daarna dan een rustige plek op, zodat je kindje alle indrukken kan verwerken.
2. Houd rekening met de grenzen van je kind. Voor jou is ‘Sinterklaas’ al een bekend fenomeen, maar je kleintje zit misschien helemaal niet te wachten op een foto en indrukwekkende ontmoeting.
3. Praat binnenshuis niet veel over Sinterklaas als je een gevoelig kindje hebt. Voor veel kinderen is Sinterklaas leuk door alle cadeaus en snoep, maar is het bezoek van de beste man best wel spannend. Door daarover te praten, komt het allemaal best wel dichtbij.
4. Dreig niet met de komst van Sinterklaas. “Sinterklaas ziet alles, hoor!” Wie is daar niet mee opgegroeid? Dat idee geeft kinderen een ongemakkelijk gevoel. Gebruik je het om je kind minder buitensporig te laten reageren als je hem of haar ergens op aanspreekt? Het niet doen heeft meer effect. In deze periode van spanning en onverwachte momenten als een piet die ineens op je schouder tikt, geven veiligheid en regelmaat veel rust. En ja, dat is moeilijk, want het is niet altijd leuk om consequent te zijn. Maar als je als ouder grenzen verlegt, werkt dat vaak averechts.
5. Bereid je kindje voor. Vind je kindje het écht spannend allemaal? Laat dan geen buren op je deur bonken. Luister en kijk naar de grenzen van jouw kind.
Vindt jouw kindje (slapen rondom) Sinterklaas ook spannend?
Niet elk kind vindt Sinterklaas zó spannend dat slapen niet meer gaat, maar veel wel. Heeft jouw kindje moeite met slapen in deze drukke feestmaand of eigenlijk altijd? Ik help je graag met slaapcoaching.
Liters koffie zijn niet genoeg om de dag door te komen. Je weet niet eens meer hoe je eruit zag zonder wallen onder je ogen. Je houdt zielsveel van je baby maar nog net iets meer van je nachtrust. Een slechte nacht hoort erbij als je kinderen hebt. Maar wat als je kind structureel moeite heeft met inslapen en elke nacht een paar keer huilend wakker wordt en niet meer uit zichzelf in slaap valt?
Voor deze slechte slapers en hun ouders kan slaapcoaching de perfecte oplossing zijn. Het is niet niks, de keuze maken om hulp in te roepen. Er gaan namelijk hele enge verhalen rond over slaapcoaching. Je kind nachtenlang laten huilen terwijl de coach je streng toespreekt. Of een soort Jo Frost die je vertelt dat je je kind structureel op de ‘naughty stairs’ moet zetten. Dat zou ik zelf heel vervelend vinden, dus dat gaan we in ieder geval niet doen. Maar wat dan wel? Hoogste tijd om eens wat meer inzicht te geven in mijn wereld. Want wat bereiken we nou eigenlijk binnen zo’n traject?
“Moet ik mijn baby veel laten huilen?”
Een vraag die mij vaak gesteld wordt is: “Betekent het dat ik mijn baby veel ga laten huilen?” Het antwoord is simpel; nee. Niks moet binnen een traject. Maar… We gaan wel de uitdaging aan. Niet alleen de ouders, maar vooral de kinderen. Bij het zoeken naar een oplossing voor een probleem hoort de nodige frustratie. Kinderen uiten dat door te gaan huilen. We hebben daardoor de neiging om een oplossing aan te reiken omdat we zien dat ze het moeilijk hebben. Want als je je baby troost is hij of zij stil. Hierdoor leert het kind echter dat als het even niet lukt de oplossing altijd nabij is.
De coaching die ik bied is niet alleen gericht op de kinderen. Ik ga vooral met de ouders aan de slag. We werken aan jouw zelfvertrouwen en hoe jij dat het beste overbrengt op je kind.
Het laatste redmiddel
Een aantal weken geleden ging ik aan de slag met ouders van een baby van drie maanden oud. Ze hadden alles al geprobeerd. Ze schreven in het intakeformulier:
“Qua slapen hebben we ondertussen ontzettend veel geprobeerd: laten huilen (soms wel tot 40 minuten), oppakken, wiegen, inbakeren, slaapzakjes, dekentjes. Op zijn rug, buik, zij. Draagzak, draagdoek, zingen, neuriën, sussen, zachtjes praten, masseren, warme douche vooraf de nacht, badje. Bedje omhoog, een periode bij ons in de slaapkamer, alles donker maken en ga zo maar door.”
Ze zaten er helemaal doorheen. Ze waren op. Het slechte slapen van hun kindje D. had ze uitgeput en begon de nodige weerslag te geven op hen als gezin. Overdag sliep hij hooguit 20 á 30 minuten en werd dan huilend wakker. Ze gingen van kinderarts naar orthopedagoog en ze waren zo vermoeid dat ze D. bij elke kik optilden zodat hij niet meer huilde. Medische aandoeningen werden niet geconstateerd bij het kleine mannetje. D. is een gevoelig kindje, maar had zijn slaap hard nodig. En zo kwamen zij via via bij mij terecht. Als laatste redmiddel besloten ze mijn hulp in te schakelen.
De gedachte dat ze D. even moesten laten huilen vonden ze heel erg moeilijk. Vooral moeder was nog erg sceptisch over de training en ze was in tranen toen haar kleintje aan het worstelen was tegen zijn slaap. Het was zo lastig voor haar dat ze het wilde opgeven; “we slapen wel weer als hij het huis uit is.”
Op de tweede dag sliep het kindje 2,5 uur aan één stuk
Op de tweede dag deden ze weer een poging. Toen ik ze belde voor het eerste coachinggesprek kreeg ik een heel vrolijk stel aan de telefoon. D. had vijf minuten tegengestribbeld en ging toen zelf slapen. Sterker nog; hij sliep 2,5 uur aan één stuk. Zijn ouders waren zo ontzettend blij en opgelucht! Het ging de dagen erna steeds beter. D. kreeg eindelijk een ritme in zijn slapen en pakte de training heel erg snel en goed op. We zijn 3 dagen intensief bezig geweest en daarna stonden ze er alleen voor. Na een week belde ik ze om te evalueren en ik kreeg twee uitgeruste en enorm vrolijke ouders aan de telefoon. Het deed me goed om te horen dat D. het nog steeds fantastisch deed, hij was relaxter, was enorm gegroeid en heel erg vrolijk.
De ouders lieten een reactie achter op de website:
“Wat enorm helpt is de support die je ontvangt van Aisha. Een luisterend oor en deze vrouw heeft overal een antwoord op en een oplossing voor.
Aisha laat je in je waarde en heeft het vermogen om het beste uit jezelf te halen als ouder. Ze spiegelt, waardoor je je valkuilen, maar zeker ook je kwaliteiten als ouder leert kennen. Wij hebben in een korte tijd enorm veel geleerd, maar vooral weer vertrouwen gekregen. Onze zoon kan slapen, ook na een rommelige dag die niet volgens het ‘ritme’ verloopt. Aisha snapt het! Haar deur stond wagenwijd open, daar waar we bij heel veel deskundigen voor een dichte deur hebben gestaan.”
Slaapcoaching helpt zowel kind als ouders
Slaapcoaching helpt niet alleen je baby, maar ook de ouders groeien. Wanneer je het allemaal even niet meer ziet zitten is het fijn om even een touw vast te houden om de wilde rivier over te steken. Het biedt houvast, steun en je leert je baby bekijken vanuit een ander perspectief.
Wil jij ook je nachtrust terug? Vul dan hieronder je gegevens in en ik bel je terug voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek!
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.OkNee
